Henri Simon - Trois solo pour le violon avec accompagnement d’un second violon (before 1813)
(Antwerp, 11 April 1783 – Antwerp, 10 February 1861)
(Jean) Henri Simon received his first music training as a choir boy at the St James’s church in Antwerp. Later he went to Paris where he studied the violin with Pierre Lahoussaye and Pierre Rode, harmony with Charles-Simon Catel, and composition with François-Joseph Gossec and Jean-François Lesueur. After his return to Antwerp, shortly after 1800, he opened a business. In addition he also organized chamber music nights, and from 1802 to 1807 he was first violinist at the Théâtre d’Anvers. In 1807 he was one of the co-founders of the Société Philharmonique, a popular music organisation that organized concerts and balls. In 1813 he became the conductor of the Société Olympique and he was actively involved in the Société d’Harmonie as well.
Simon wrote a violin method (Nouvelle méthode élémentaire pour le violon) and composed many pieces for violin, including seven concertos. He also taught the violin and one of his students, Lambert Joseph Meerts, would later become a violin teacher at the Royal Conservatory of Brussels. In addition to violin music, Simon also composed liturgical music, cantatas, an oratorio, and choir and orchestra pieces. For unknown reasons he lived in Besançon between 1844 and 1845, where he composed an Ouverture en grand orchestre en symphonie and a Pot pourri à grand orchestre en harmonie. Because of a series of setbacks he spent the final years of his life in trying circumstances. In his Biographie universelle des musiciens François-Joseph Fétis put it like this: ‘Des revers de fortune altérèrent sa santé et le mirent dans une situation gênée.’ (The adversities affected his health and put him in a financially tight situation.)
Compositions for violin, accompanied by a second violin, were popular in those days and were often written for didactic purposes. Composers of these kinds of works were, among others, Louis Spohr (Études pour violon avec accompagnement d’un second violon), Pierre Baillot (Six airs variés ou Études pour violon avec accompagnement d’un second violon), Johann Baptist Moralt (Leçons méthodiques pour le violon avec accompagnement d’un second violon) and Peter Fux [Fuchs] (Neuf variations sur l’air O mein lieber Augustin! pour un violon avec accompagnement d’un second violon). As a violin teacher at the Brussels Conservatory, Simon’s student Meerts even created a method for this instrumentation (Méthode élémentaire de violon avec accompagnement d’un second violon, 1855). A couple of years later Henryk Wienawski, a violin teacher in Saint Petersburg, wrote his Études-caprices pour violon avec accompagnement d’un second violon op. 18, which lie somewhere between purely educational pieces and concert pieces.
For Simon didactic purposes go hand in hand with artistic ambitions as well. The three solos are structured in the same way, starting with a slow, rather melodious intro, followed by a fast and more virtuoso part. Simon must have composed this piece no later than 1813, given that Weissenbruch ended its activities as a music publisher in May 1813. The identity of ‘Monsieur Brue’, to whom Simon dedicated the piece, could not be discovered.
Jan Dewilde
(translation: Jasmien Dewilde)
This score was published in collaboration with the Study Centre for Flemish Music (www.svm.be). Reprint of copies belonging to the library of the Royal Conservatoire of Antwerp.
Henri Simon - Trois solo pour le violon avec accompagnement d’un second violon (vor 1813)
(Antwerpen, 11. April 1783 – Antwerpen, 10. Februar 1861)
(Jean) Henri Simon erhielt seinen ersten Musikunterricht als Chorknabe an der Sankt Jakobskirche in Antwerpen. Später begab er sich nach Paris, um bei Pierre Lahoussaye und Pierre Rode Violine zu studieren, Harmonielehre bei Charles-Simon Catel und Komposition bei François-Joseph Gossec und Jean-François Lesueur. Kurz nach 1800 heimgekehrt nach Antwerpen gründete er ein Handelsunternehmen. Daneben organisierte er Kammermusikabende und war von 1802 bis 1807 ebenfalls erster Geiger am Théâtre d’Anvers. Im Jahre 1807 wurde er Mitbegründer der Société Philharmonique, einer beliebten Musikgesellschaft, die Konzerte und Bälle organisierte. Ab 1813 wirkte er als Dirigent der Société Olympique und war er auch bei der Société d’Harmonie aktiv.
Simon verfasste eine Violinschule (Nouvelle méthode élémentaire pour le violon) und komponierte zahlreiche Werke für Violine, darunter sieben Konzerte. Er unterrichtete auch, und einer seiner Schüler, Lambert Joseph Meerts, wurde später Geigenlehrer am Conservatoire Royal de Bruxelles. Außer Violinmusik schuf Simon liturgische Werke, Kantaten, ein Oratorium, Chor- und Orchesterwerke. Aus unbekannten Gründen hielt er sich in den Jahren 1844 und 1845 in Besançon auf, wo er eine Ouverture en grand orchestre en symphonie und ein Pot pourri à grand orchestre en harmonie komponierte. Durch allerlei Missgeschick muss er in seinen letzten Lebensjahren in schwierigen Umständen gelebt haben. In seiner Biographie universelle des musiciens drückt François-Joseph Fétis es so aus: ‘Des revers de fortune altérèrent sa santé et le mirent dans une situation gênée.’ (Misserfolge griffen seine Gesundheit an und brachten ihn in Schwierigkeiten.)
Kompositionen für Violine mit Begleitung einer zweiten Geige waren in jener Zeit beliebt. Sie wurden oft mit einer didaktischen Absicht geschrieben. Komponisten von dergleichen Werken waren unter anderem Louis Spohr (Études pour violon avec accompagnement d’un second violon), Pierre Baillot (Six airs variés ou Études pour violon avec accompagnement d’un second violon) und Peter Fux (Fuchs) (Neuf variations sur l’air O mein lieber Augustin! pour un violon avec accompagnement d’un second violon). Simons Schüler Meerts stellte als Geigenlehrer am Brüsseler Konservatorium selbst eine Schule in dieser Besetzung zusammen (Méthode élémentaire de violon avec accompgnement d’un second violon, 1855). Einige Jahre danach verfasste Henryk Wienawski als Geigenlehrer in Sankt Petersburg seine Études-caprices pour violon avec accompagnement d’un second violon op. 18, die die Balance halten zwischen rein pädagogischen und konzertanten Werken.
Auch bei Simon gehen didaktische Absichten Hand in Hand mit künstlerischem Ehrgeiz. Die drei Soli sind identisch aufgebaut, mit zunächst einer langsamen, großenteils melodischen Einleitung, woran sich ein schneller, virtuoser Teil anschließt. Simon muss dieses Werk spätestens 1813 komponiert haben, da Weissenbruch seine Tätigkeit als Musikverleger im Mai 1813 beendete. Die Identität des ‘Monsieur Brue‘, dem Simon das Werk widmete, ist bis heute unbekannt.
Jan Dewilde
(Übersetzung: Michaël Scheck)
Diese Partitur wurde in Zusammenarbeit mit dem Studienzentrum für Flämische Musik (www.svm.be) veröffentlicht. Nachdruck von Exemplaren aus der Bibliothek des Königlichen Konservatoriums Antwerpen.
------------- Flemish ---------------
Henri Simon
(Antwerpen, 11 april 1783 – Antwerpen, 10 februari 1861)
Trois solo pour le violon
avec accompagnement d’un second violon
(vóór 1813)
(Jean) Henri Simon kreeg zijn vroegste muziekopleiding als koraaltje in de Sint-Jacobskerk in Antwerpen. Later trok hij naar Parijs waar hij vioollessen volgde bij Pierre Lahoussaye en Pierre Rode, harmonie bij Charles-Simon Catel, en compositie bij François-Joseph Gossec en Jean-François Lesueur. Na zijn terugkeer in Antwerpen, kort na 1800, startte hij een handelszaak. Daarnaast organiseerde hij kamermuziekavonden en was hij van 1802 tot 1807 als eerste violist verbonden aan het Théâtre d’Anvers. In 1807 was hij een van de medestichters van de Société Philharmonique, een populaire muziekorganisatie die concerten en bals organiseerde. In 1813 werd hij dirigent van de Société Olympique en was hij ook actief betrokken bij de Société d’Harmonie.
Simon schreef een vioolmethode (Nouvelle méthode élémentaire pour le violon) en componeerde veel werken voor viool, waaronder zeven concerto’s. Hij gaf ook les en een van zijn leerlingen, Lambert Joseph Meerts, zou later vioolleraar worden aan het Conservatoire Royal de Bruxelles. Naast vioolmuziek componeerde Simon liturgische muziek, cantates, een oratorium, koor- en orkestwerken. Om een niet gekende reden verbleef hij in 1844 en 1845 in Besançon, waar hij een Ouverture en grand orchestre en symphonie en een Pot pourri à grand orchestre en harmonie componeerde. Wegens allerlei tegenslagen moet hij zijn laatste jaren in moeilijke omstandigheden geleefd hebben. In zijn Biographie universelle des musiciens verwoordde François-Joseph Fétis het als volgt: ‘Des revers de fortune altérèrent sa santé et le mirent dans une situation gênée.’
Composities voor viool, met begeleiding van een tweede viool, waren rond die tijd populair en werden vaak geschreven met een didactische bedoeling. Componisten van dergelijke werken waren onder meer Louis Spohr (Études pour violon avec accompagnement d’un second violon), Pierre Baillot (Six airs variés ou Études pour violon avec accompagnement d’un second violon), Johann Baptist Moralt (Leçons méthodiques pour le violon avec accompagnement d’un second violon) en Peter Fux (Fuchs) (Neuf variations sur l’air O mein lieber Augustin! pour un violon avec accompagnement d’un second violon). Simons leerling Meerts stelde als vioolleraar aan het Brussels Conservatorium zelfs een methode voor die bezetting samen (Méthode élémentaire de violon avec accompagnement d’un second violon, 1855). Enkele jaren later schreef Henryk Wienawski als vioolleraar in Sint-Petersburg zijn Études-caprices pour violon avec accompagnement d’un second violon op. 18, die het midden houden tussen puur pedagogische werken en concertwerken.
Ook bij Simon gaan didactische intenties hand in hand met artistieke ambities. De drie solo’s zijn gelijk opgebouwd, met eerst een trage, eerder melodieuze inleiding, gevolgd door een vlug en virtuozer deel. Simon moet dit werk ten laatste in 1813 hebben gecomponeerd, aangezien Weissenbruch in mei 1813 zijn activiteiten als muziekuitgever stop zette. De identiteit van ‘Monsieur Brue’, aan wie Simon het werk opdroeg, kon niet worden achterhaald.
Jan Dewilde
Deze publicatie kwam tot steun dankzij het Studiecentrum voor Vlaamse Muziek (www.svm.be). Het origineel van deze uitgave wordt bewaard in de bibliotheek van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen.