(Kortrijk, 1938)
(1990)
Roland Coryn startte zijn muziekopleiding aan de Stedelijke Academie voor Muziek, Woord en Dans te Harelbeke. Vervolgens trok hij naar het Koninklijk Muziekconservatorium te Gent waar hij eerste prijzen behaalde voor notenleer en fuga (Julien Mestdagh), piano (Alex de Vries), harmonie (Georges Lonque), contrapunt (Rudolf Vansteenbrugge) en compositie (Jean Decadt). Hij behaalde er ook het hoger diploma voor altviool (Alphonse Volleman) en kamermuziek (Arie van de Moortel). Als pianist was Roland Coryn jarenlang actief in het Vlaams Pianokwartet; in het Belgisch Kamer- orkest speelde hij, van 1964 tot 1977, altviool. Voor dit orkest schreef hij het werk Triptiek, een dixtuor voor fluit, hobo en acht strijkers, waarmee hij de Jef Van Hoofprijs behaalde in 1974. Een jaar eerder werd Coryn al Tenuto-laureaat met Quattro movimenti voor orkest en schreef hij in opdracht van het Gemeentekrediet het plichtwerk Fantasia voor klarinet en piano. In 1979 werd hij nogmaals gevraagd om de plichtwerken voor deze wedstrijd te schrijven, ditmaal voor de strijkers: Improvisaties I, II en III, voor respectievelijk viool, altviool en cello, en Thoughts on a Theme voor contrabas- solo. Andere kamermuziekwerken van zijn hand zijn het Saxofoonkwartet, het Klarinettenkwartet, Sonatine voor twee klarinetten, Sonate voor twee piano’s, Sonate voor altviool (of cello) en piano, 13 Miniaturen voor fluit en strijkkwartet en Octuor voor vier houtblazers en vier strijkers. In opdracht van de zender BRT 3 schreef Coryn de Sonate voor orkest. Naast dit werk schreef hij nog tal van andere orkestwerken zoals: Vioolconcerto, Due Pitture voor orkest (dat ook in een versie voor harmonieorkest verscheen), Concerto grosso voor strijkorkest, Concerto per Banda, Tre Pezzi voor strijkor- kest, Concerto voor harmonieorkest en Vijf concertpreludes voor hobo solo en harmonieorkest.
Roland Coryn was als leraar piano, altviool en samenspel verbonden aan de muziekacademies van Harelbeke en Izegem. Aan het Koninklijk Conservatorium van Gent gaf hij compositie aan onder meer Lucien Posman, Octaaf Van Geert, Bernard Baert, Willy Soenen, Rudi Tas, Dirk Blockeel en Mieke Van Haute. Hij leidde er ook The New Conservatory Ensemble. In 1977 werd Roland Coryn benoemd tot directeur van het Stedelijk Conservatorium van Oostende. Twee jaar later verliet hij Oostende om directeur te worden van de Stedelijke Muziekacademie van Harelbeke. In 1996 ging hij met pensioen om zich volledig op het componeren toe te leggen. Sinds 1993 is hij lid van de Academie voor Schone Kunsten, Letteren en Wetenschappen van België, muzikaal adviseur en medeorganisator van de Muziekbiënnale en van de Inter- nationale Compositiewedstrijd van de stad Harelbeke. Naast de reeds vernoemde prijzen kreeg Roland Coryn in 1986 de Koopalprijs voor zijn kamermuziekœuvre en in 1999 de Visser-Neerlandiaprijs voor zijn totale œuvre. In datzelfde jaar schreef hij in opdracht van Johan Duijck voor het Madrigaalkoor uit Gent het werk Deux mille regretz voor gemengd koor en renaissance-instrumenten. Daarna volgden nog een reeks a-capellakoorwerken op teksten van Emily Dickinson, William Blake en Maria Vasalis. Roland Coryn schreef daarnaast ook nog het oratorium Opus: Mens voor sopraan, bari- ton, gemengd koor en instrumentaal ensemble en de mis Winds of Dawn – Missa da Pacem voor sopraan, tenor, bariton, gemengd koor, jeugdkoor en orkest.
De componist schreef over dit werk:‘Deze concertpreludes uit 1990 waren oorspronkelijk gedacht voor hobo en piano. Nadien heb ik op vraag van de hoboïst Yves Bourry, die dit opus heeft gecreëerd, er een versie voor harmonieorkest en een voor symfonieorkest van gemaakt. Daar het hier om relatief korte stukken gaat, heb ik ze de naam preludes meegege- ven, waarbij ik de titels en het karakter, enigszins speels, heb ingeleid met de Italiaanse uitdrukking ‘Un poco’. Hoewel de titel van dit opus laat vermoeden dat het hier gaat over vijf afzonderlijke stukken, vloeien ze in elkaar over en is deze compositie als één gestructureerd geheel te beschouwen en te interpreteren.
Het eerste deel, ‘Un poco solenne’, is een improvisatorisch uitgewerkte inleiding die zonder onderbreking overgaat in een droevig klinkende beweging, aangeduid als ‘Un poco mesto’. Dit deeltje sluit via een korte brug onmiddellijk aan bij de derde prelude, opgevat als een ‘Moto perpetuo’. Na een vrij lang stilstandpunt vertrekt het vierde deel in een dromerig karakter, waarin de vier hoorns een belangrijke rol spelen. De vijfde prelude krijgt het stempel ‘Un poco gaio’ mee, wat de hoboïst toelaat om met enkele briljante hoogstandjes te eindigen.’
Jan Dewilde
Voor het uitvoeringsmateriaal, gelieve u te wenden tot de bibliotheek van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen. Deze partituur werd gepubliceerd in samenwerking met het Studiecentrum voor Vlaamse Muziek (www.svm.be)
(Kortrijk, 1938)
(1990)
Roland Coryn begann seine musikalische Ausbildung an der Städtischen Schule für Musik, Wort und Tanz in Harelbeke. Anschließend studierte er am Königlichen Musikkonservatorium in Gent Musiklehre und Fuge (Julien Mestdagh), Kla- vier (Alex de Vries), Harmonielehre (Georges Lonque), Kontrapunkt (Rudolf Vansteenbrugge) und Komposition (Jan Decadt). Ferner legte er noch die Konzertreifeprüfung für Bratsche (Alphonse Volleman) und Kammermusik (Arie van de Moortel) ab.
Roland Coryn war als Pianist jahrelang Mitglied des Flämischen Klavierquartetts. Von 1964 bis 1977 spielte er Bratsche im Belgischen Kammerorchester. Für diese Orchester schrieb er das Werk Triptiek (Triptychon) für Flöte, Oboe und acht Streicher, mit dem er 1974 den Kompositionspreis „Jef Van Hoof“ errang. Ein Jahr zuvor wurde Coryn bereits Preisträger des Tenuto-Wettbewerbs mit Quattro Movimenti für Orchester, auch komponierte er im Auftrag des Wettbewerbsträgers das Pflichtstück Fantasia für Klarinette und Klavier. Im Jahre 1979 wurde er erneut gebeten, die Pflichtstücke für den Wettbewerb zu schreiben, diesmal für die Abteilung Streicher: Improvisation I, II und III für Violine, Bratsche bzw. Cello, sowie Thoughts on a Theme für Kontrabass. Er schuf eine Anzahl Kammermusikwerke: Saxophonquartett, Kla- rinettenquartett, Sonatine für zwei Klarinetten, Sonate für zwei Klaviere, Sonate für Bratsche (oder Cello) und Klavier,
13 Miniaturen für Flöte und Streichquartett und Oktett für vier Holzbläser und vier Streicher. Im Auftrag des Rundfunk- senders BRT 3 schrieb Coryn seine Sonate für Orchester. Außerdem komponierte er noch etliche andere Orchesterwerke: Violinkonzert, Due Pitture (das auch in einer Fassung für Blasorchester erschien), Concerto grosso für Streichorchester, Concerto per Banda, Tre Pezzi für Streichorchester, Concerto für Blasorchester und Fünf Konzertpräludien für Oboe solo und Blasorchester.
Roland Coryn war Lehrer für Klavier, Bratsche und Zusammenspiel an den Musikschulen in Harelbeke und Izegem. Am Königlichen Konservatorium in Gent gab er Kompositionsunterricht. Seine Schüler waren unter anderen Lucien Posman, Octaaf Van Geert, Bernard Baert, Willy Soenen, Rudi Tas, Dirk Blockeel und Mieke Van Houtte. Er leitete auch das New Conservatory Ensemble. Im Jahre 1977 wurde Roland Coryn zum Direktor des Städtischen Konservatoriums Ostende ernannt. Zwei Jahre später verließ er Ostende, um die Stelle des Leiters der Städtischen Musikschule Harelbeke zu über- nehmen. Er quittierte 1996 den aktiven Dienst, um sich ausschließlich der Komposition zu widmen. Seit 1993 ist er Mit- glied der Akademie der Schönen Künste, Literatur und Wissenschaften von Belgien. Er fungiert auch als musikalischer Ratgeber und Mitorganisator der Musikbiennale und des Internationalen Kompositionswettbewerb der Stadt Harelbeke. Außer den bereits erwähnten Auszeichnungen empfing Roland Coryn 1986 den Koopal-Preis für sein kammermusika- lisches Oeuvre, 1999 den Preis Visser Neerlandia für sein Gesamtwerk. Im selben Jahr schrieb er im Auftrag von Johan Duijck für den Genter Madrigalchor das Werk Deux Mille Regretz für gemischten Chor und Renaissanceinstrumente. Es folgten noch Chorwerke a cappella auf Texte von Emily Dickinson, William Blake und Maria Vasalis. Roland Coryn komponierte ferner das Oratorium Opus: Mensch für Sopran, Bariton, gemischten Chor, Jugendchor und Orchester und die Messe Winds of Dawn – Missa da Pacem für Sopran, Tenor, Bariton, gemischten Chor, Jugendchor und Orchester.
Der Komponist schrieb über sein Werk: „Diese Konzertpräludien aus dem Jahre 1990 waren ursprünglich für Oboe und Klavier bestimmt. Auf Ersuchen des Oboisten Yves Bourry, der das Werk uraufgeführt hatte, habe ich später eine Fassung für Blasorchester und noch eine andere für Sinfonieorchester hinzugefügt. Da es sich um relativ kurze Stücke handelt, habe ich sie Präludien genannt, wobei ich jeweils die Überschriften und den Charakter etwas spielerisch mit der italienischen Be- zeichnung ‚Un poco ...‘ beginnen ließ. Obwohl der Titel des Werks vermuten lässt, es seien fünf selbständige Stücke, gehen sie doch ineinander über. Deshalb muss diese Komposition als eine strukturierte Einheit aufgefasst und interpretiert werden.
Der erste Satz, ‚Un poco solenne‘, ist eine improvisatorisch ausgearbeitete Einleitung, die ohne Unterbrechung in einen wehmütig klingenden zweiten Satz, ‚Un poco mesto‘, übergeht. Dieser kurze Teil führt mit einem kleinen Übergang sofort zum dritten Präludium hin, einem ‚Moto perpetuo‘. Nach einem ziemlich langen Stillstand beginnt der vierte Satz träumerisch, wobei die vier Hörner eine wichtige Rolle spielen. Das fünfte Präludium trägt den Stempel ‚Un poco gaio‘, was dem Oboisten die Gelegenheit bietet um mit einigen brillanten Eskapaden abzuschließen.“
Jan Dewilde
(Übersetzung: Michaël Scheck)
Für das Aufführungsmaterial wenden Sie sich bitte an die Bibliothek des Koninklijk Conservatorium in Antwerpen. Diese Partitur wurde herausgegeben in Zusammenarbeit mit dem Studienzentrum für Flämische Musik (Studiecentrum voor Vlaamse Muziek, www.svm.be).
(Kortrijk, 1938)
(1990)
Roland Coryn started his music education at the Municipal Academy of Music, Drama and Dance in Harelbeke. He then moved on to the Royal Conservatory of Music in Ghent, where he earned First Prizes for solfège and fugue (Julien Mest- dagh), piano (Alex de Vries), harmony (Georges Lonque), counterpoint (Rudolf Vansteenbrugge) and composition (Jean Decadt). At the conservatory, he was also awarded the Higher Diploma for viola (Alphonse Volleman) and chamber music (Arie van de Moortel). As a pianist, Roland Coryn was active in the Flemish Piano Quartet for many years; in the Belgian Chamber Orchestra he played the viola from 1964 to 1977. For this orchestra he composed Triptiek [Triptych], a dixtuor for flute, oboe and eight strings, which landed him the Jef Van Hoof Prize in 1974. Only a year before, Coryn had become a laureate of the Tenuto competition with Quattro movimenti for orchestra and he had written the set piece Fantasia for clarinet and piano, commissioned by the organisation of the Tenuto competition. In 1979, he was asked again to write set pieces for this competition, this time for the strings: Improvisations I, II and III for violin, viola and violoncello respec- tively, and Thoughts on a Theme for double bass solo. Other chamber music works by him are the Saxophone Quartet, the Clarinet Quartet, Sonatine for two clarinets, Sonata for two pianos, Sonata for viola (or cello) and piano, 13 Miniaturen for flute and string quartet and Octuor for four woodwinds and four strings. At the request of the Belgian Radio and TV (BRT, Channel 3, at that time the Flemish classical music station), Coryn wrote the Sonata for Orchestra. In addition to this, he wrote many other orchestral works such as Vioolconcerto, Due Pitture for orchestra (which also appeared in a version for symphonic wind orchestra), Concerto grosso for string orchestra, Concerto per Banda, Tre Pezzi for string or- chestra, Concerto for symphonic wind orchestra and Five Concert Preludes for oboe solo and symphonic wind orchestra.
Roland Coryn was affiliated with the Academies of Music in Harelbeke and Izegem as a teacher of piano, viola and en- semble. At the Royal Conservatory of Ghent, he taught composition to, among others, Lucien Posman, Octaaf Van Geert, Bernard Baert, Willy Soenen, Rudi Tas, Dirk Blockeel and Mieke Van Haute. In Ghent, he also led The New Conservatory Ensemble. In 1977, Roland Coryn was appointed director of the Municipal Conservatory of Ostend. After two years he moved on from Ostend to become director of the Municipal Academy of Music in Harelbeke. He retired in 1996 wanting to dedicate himself completely to composing. Since 1993, he has been a member of the Royal Flemish Academy of Bel- gium for Science and the Arts, as well as a musical adviser and co-organiser of the Music Biennale and of the International Composition Contest of the city of Harelbeke. In addition to the prizes mentioned before, Roland Coryn was awarded the Koopal Prize in 1986 for his oeuvre in the field of chamber music and in 1999 he received the Visser-Neerlandia Prize for his entire oeuvre. In that same year, he was asked by Johan Duijck to write a work for mixed choir and renaissance instruments for the Madrigal Choir in Ghent: Deux mille regretz. Afterwards followed a series of a cappella choral works set to texts by Emily Dickinson, William Blake and Maria Vasalis. Furthermore, Roland Coryn wrote the oratorio Opus: Mens [Opus: Human Being] for soprano, baritone, mixed choir and instrumental ensemble, as well as the mass Winds of Dawn – Missa da Pacem for soprano, tenor, baritone, mixed choir, youth choir and orchestra.
The composer wrote the following about his work:‘These concert preludes from 1990 were originally imagined for oboe and piano. At the request of Yves Bourry, who created this opus, I later created a version for wind orchestra and one for symphonic orchestra. Because these are relatively short pieces, I called them preludes and I introduced the titles and the character rather playfully with the Italian phrase ‘un poco’. Although the title suggests this opus consists of five separate pieces, they all come together and this composition is structured as one piece and is to be interpreted as such.
The first part, ‘Un poco solenne’, is an improvised introduction that evolves without a pause into a melancholy movement called ‘Un poco mesto’. A short bridge connects this part to the third prelude, called a ‘Moto perpetuo’. After quite a long silence, the fourth part begins dreamily with an important role for the four horns. The title of the fifth prelude is ‘Un poco gaio’, which allows the oboist to end the piece with brilliance.’
Jan Dewilde
(translation: Jasmien Dewilde)
For orchestral material, please go to the Royal Conservatoire Antwerp. This score was published in cooperation with the
Centre for Flemish Music (Studiecentrum voor Vlaamse Muziek, www.svm.be).